Dit verslag is niet op 1 avond geschreven (Part 1)

Ik kan iedereen alvast beloven dat het een lang verhaal wordt. We hebben geen minuut stil gezeten. Dus ga er maar even rustig voor zitten. Waarschijnlijk zal het ook pas klaar zijn wanneer de scholen in Nederland weer zijn begonnen, zodat iedereen toch niks beter te doen heeft dan dit te lezen. Betrapt!

Over de vlucht zal ik kort zijn, die was verschrikkelijk lang. China airlines was prima om mee te vliegen maar na 2 dagen lang vliegtuigvoedsel eten komt het wel een beetje je neus uit. In Brisbane aangekomen kwamen we al in aanraking met de eerste Kiwi’s (zo noemen de Nieuw zeelanders zichzelf, maar dit refereert ook naar de bekende vogelsoort hier en het fruit). Wat we toen al merkte en wat later zeker ook terug zal komen in mijn verhaal is dat ze echt heel open, sociaal en behulpzaam zijn. Als je iemand hier een vraag stelt zal hij/zij niet alleen je vraag beantwoorden, maar ook minimaal 3 andere suggesties geven.
Op Brisbane kwamen we aan de praat met een vrouw van rond de 70 die ons allerlei vragen stelde wat we kwamen doen in Nieuw Zeeland. Uiteindelijk nodigde ze ons uit om bij haar thuis te komen eten wanneer we op onze doortocht zijn naar het meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland, Cape Reinga. Hier komen de Tasman en de Grote (ook wel Pacific genoemd) oceaan bij een. Ze woonde daar een half uur vandaan rijdend. Eenmaal op Auckland aangekomen deelde we telefoonnummers uit en splitsten onze wegen.

Op het vliegveld van Auckland namen we de openbare bus naar het centrum en zochten we naar een hostel voor de nacht. Na een korte wandeling langs de Skytower en de pier van Auckland vonden we al vroeg ons bed.
De volgende ochtend hadden we vroeg de bus geboekt om in Hamilton kennis te maken op ons stage adres en de koffers te dumpen in het huis van onze stagebegeleider waar we wonen tot 27 september (want dan is hij terug van vakantie). Dit klinkt misschien een beetje vreemd, maar hij is nog op vakantie in India met zijn familie tot die tijd. En dan denk je waarschijnlijk van; wie begeleidt die jongens tot die tijd dan? We gaan eerst meekijken met projecten over restauraties van watersystemen.
Maar terug naar ons stage adres. Eenmaal daar aangekomen kregen we een rondleiding door het gebouw en ontmoeten we alvast een aantal collega’s met wie we te maken zullen krijgen. We hadden een erg positieve indruk van het bedrijf en de mensen hier aan overgehouden. Maar voor dat stage begon hadden we eerst nog 2 weken vakantie waar we graag gebruik van maakte om het landschap van Nieuw Zeeland te zien en wat (Maori) cultuur op te snuiven. Dus druk op zoek naar een auto voor de komende ±6 maanden. Die vonden we de volgende dag (donderdag 21 augustus) bij een auto aunctioneers bedrijf. Hier brengen mensen hun auto naar toe waar ze van af willen en gaan ze een veiling op. De eigenaar krijgt hier dan een deel van en het bedrijf houdt er een bepaald percentage aan over. Na behoorlijk minimaal geboden te hebben op een mooie auto hadden we er dan een. Eentje waar we stiekem best trots op zijn. Een Toyota Camry met V6 motor. In onze verdere reis hebben we dan ook al vele telefoonnummers gekregen van mensen die hem graag van ons willen overnemen na die 6 maanden.
Dus diezelfde dag nog de spullen ingeladen en op weg naar het Noorden. Die avond eindigde we ergens op een backpackers camping waar helemaal niemand was, in een afgedankte caravan waarin het verschrikkelijk koud (het is hier nog winter, ongeveer 15 graden) was en de eigenaar van de camping een dwerg was die zo kon meespelen in Lord of the Rings. Ik refereer hier even naar omdat ik toch graag wil zeggen dat het hier in Nieuw Zeeland echt super mooi is, net als in de films. Ongelooflijk dat gevoel van vrijheid om met je autootje door dit mooie landschap te rijden met hier en daar een solidaire boom. We konden er wel om lachen achteraf met die camping. Het backpackers seizoen is hier dus nog niet begonnen.

De volgende dag weer vroeg op weg naar de vrouw die we hadden ontmoet op het vliegveld. We hadden van te voren gebeld dat we ‘s morgens arriveerde, maar het werd uiteindelijk toch laat in de middag voordat we daar zijn omdat we ons hadden vergist in de reistijd. Hier staat dus wel overal dat je 100 mag rijden, maar met alle haarspeldbochten, gravel wegen en plaatsen waar we langs rijden waar we absoluut foto’s moesten maken werd het toch laat in de middag. Maar wat werden we daar verzorgd! Lekker eten en een prachtige locatie waar zij woonden. Voor de actieve lezer die Google maps gebruikt was dat in Houhora met uitzicht op Mt Camel. We moeten nog de groeten doen van haar aan onze moeders, van een moeder. In de avond zijn we nog met haar zoon wezen vissen. Maurice had er ook daadwerkelijk een gevangen. Voor de visliefhebber was de naam van de vis een Kahawai, zoutwatervis. Aangezien het best een groot beest was hebben we hem meegenomen en klaargemaakt om op te eten als avondeten voor de volgende dag.
Wat wel grappig was, is dat we daar aangekondigd aankwamen in een kleine gemeenschap. Iedereen in de supermarkt en de bar wist al dat wij die 2 Nederlanders waren die op bezoek gingen bij Doreen. De eigenaar van de bar daar was ook een Nederlander van Schiermonnikoog die al 14 jaar in Nieuw Zeeland woont samen met zijn vriendin van Maori afkomst. Hij had me nog een baan aangeboden voor achter de bar te komen werken in de zomerperiode.

Na een goede nachtrust en een heerlijk ontbijt gingen we op weg naar Cape Reinga. Nog niet lang onderweg zag Maurice een stel redelijk grote blauwe vogels in het weiland lopen. Hij dacht dat dit de zeldzame Takahe was (minder dan 300 exemplaren), waar ik hem geen ongelijk in kon geven want hij leek er verdacht veel op. Dus snel mooie foto’s van ze gemaakt. Maar we wouden toch graag zeker weten of dit nu werkelijk de zeldzame Takahe was. Dus het eerste beste huis achterom gelopen om dit te checken. Maar het bleek achteraf toch niet de Takahe maar de iets algemenere Pukeko te zijn. Maar zoals ik al eerder schreef krijg je hier niet alleen antwoord op je vraag maar wordt er nog van alles meer aangeboden. Dus zaten we de zaterdagochtend met een aantal gepensioneerde Maori’s wat te drinken en verhalen uit te wisselen. Hierdoor kwamen we later ook op het idee om als je goedkoop wilt reizen in Nieuw Zeeland, je gewoon vragen moet stellen aan de mensen hier. Je wordt er een beetje wijzer van en er wordt je vervolgens eten/drinken/onderdak geregeld. Typische Nederlanders zijn wij dan weer. Maar reizen in Nieuw Zeeland is dan ook wel verschrikkelijk duur. En dan doel ik hier vooral op het alcohol gedeelte.
Maar verder, eenmaal aangekomen bij de vuurtoren zagen we goed de 2 oceanen bij elkaar komen en hebben we mooie foto’s gemaakt. And what did the ocean say to the other ocean? Nu niet te snel doorlezen maar even nadenken… :D Nothing, they just waved. Sorry even droge humor van mezelf hier. Verder hebben we ook nog 2 mooie baaien bezocht en bewandeld. Mijn Facebook omslagfoto was op een van die baaien, genaamd spirits bay. Wat een tocht was dat om dat mooie uitzicht te mogen zien. Hiervoor moesten we ±25 meter beklimmen op rotsen wat echt levensgevaarlijk was aangezien we dit dus zonder klimspullen en dergelijke deden. Maar het uitzicht was het zeker waard.
Ook zijn we die dag gaan zand boarden. Dat was echt awesome! Eerst een half uur lang loodzwaar omhoog klimmen om met je board weer binnen 20 seconden naar beneden te glijden. We gingen natuurlijk wel van de hoogste en steilste af dus vandaar het lange klimmen. De filmpjes met de gopro bewaren we nog even. De avond belanden we in een backpackers hostel in Ahipara, een surfersplaats aan de westkust.
De volgende dag gingen we nog een stuk met onze auto rijden over 90 mile beach. Dit is strand dat gebruik wordt als een openbare weg. Aangezien er bijna geen auto’s daar aan het rijden waren maakte we hier dus misbruik van om de auto van ons goed te testen met wat handrembochten op het strand en gedeeltelijk in zee. Onze eindbestemming was het Waipoua Forest, waar enorme Kauri bomen leven. De eerste meters dikke boom die we zagen gaf ons toch wel even een ‘wow’ moment. Overal in het bos staan borden van de Maori’s dat je absoluut niet van de wandelpaden af mag lopen omdat de wortels niet diep en erg gevoelig zijn. En ook moesten we onze voeten van te voren spoelen en wassen voor dat we daar doorheen liepen. Wat wij denken is dat ze vroeger gewoon zoveel van die bomen hebben gekapt omdat er ongelooflijk veel kubieke meters hout in zit dat ze er nog maar een paar overhielden. Dus dachten ze maar van we maken ze maar beschermd. Misschien dat we nu commentaar krijgen van een boomliefhebber die beweerd dat ze een of andere Koreaanse schimmel hebben opgelopen door toedoen van mensen bij wijze van spreken.
Maar we gaan weer verder… Vanuit het bos gingen we op weg naar Bay of Islands aan de oostkust. Onderweg staan wel vaker lifters te liften die we dan meenemen. Dat is dan ook altijd leuk, interessant en gezellig maar de lifter(s) die we deze keer meenamen was een ander bijzonder verhaal.
Een man van rond de 60 jaar oud uit Nieuw Zeeland stapte in onze auto. Hij vertelde dat hij 8 hartaanvallen had gehad, een groot litteken door zijn borstbeen en was nu op weg naar het ziekenhuis. Na 5 kilometer lang deze verhalen aangehoord te hebben stond er nog een man naast de weg te liften. Na aandringen van onze man achterin namen we ook deze man (van Maori afkomst) mee. Vervolgens gingen ze openlijk Marihuana uitwisselen. Toen hebben we ze maar vriendelijk verzocht de auto te verlaten.

Bay of Islands verbleven we vervolgens twee dagen lang (in Paihia). Zoals de naam al zegt ligt deze baai vol kleine eilanden. Hier zijn we wezen kajakken en ’s avonds in de pittoreske cafeetjes speelden de beste bandjes die we ooit hadden gehoord. Het zou ook kunnen dat we het de beste bandjes ooit vonden door de positieve atmosfeer die er heerste met de kleine equipe backpackers en locals die er waren. Van de backpackers die we hebben ontmoet was 70% Duitser, 20% UK, 3 % Scandinaviër en de rest kan of niet duidelijk vertellen waar ze vandaan kwamen, of ze bleven maar vertellen waar ze allemaal vandaan zijn gekomen.

Na een paar dagen niet te veel gedaan te hebben vertrokken we weer naar Auckland. De stad waarvan we meteen al dachten dat die veel te groot en druk was voor ons. Het is nu ook echt niet bepaald een mooie stad. Dat is niet een stad hier, totaal geen geschiedenis op soms een mooie vuurtoren na dan. Maar Auckland had toch verrast. In een oogwenk kregen we al een voorproefje toen we op de Auckland Harbour bridge ’s avonds reden. Met de 50 vulkanen die dit landschap gevormd hebben. Die dag hebben we de vulkaan op Rangitoto Island beklommen die boven op de top een prachtig panorama beeld gaf over de stad Auckland. Ik zeg nu wel boven op de top maar eigenlijk bedoel ik de rand, aangezien zo’n vulkaan een gigantisch grote krater in het midden heeft. De wandeling naar de top maakte we samen met 2 andere mannen die verschrikkelijk goed konden roddelen. Achteraf bleek dat ze Utrechtenaar waren. Als je de vorige zin niet snapt dan geeft dat niet want ik snapte hem eerst ook niet. Ik zocht een synoniem voor homo. Nu vond ik dat toch erg vreemd dat ze zo werden genoemd en heb het even gegoogled en het volgende kwam eruit:

‘’ Je zou het in deze moderne tijd bijna niet geloven, maar dat komt vanwege sodomieprocessen die zo’n 284 jaar geleden in Utrecht zijn gevoerd. Om preciezer te zijn: op 12 januari 1730 verklaarde een Utrechtse huisbewaarder, Josua Wils genaamd, dat hij in de Domtoren twee mannen had betrapt toen die sodomie met elkaar pleegden. In het onderzoek dat volgde werd een compleet homoseksueel netwerk blootgelegd, dat zich tot ver buiten de grenzen van Utrecht uitstrekte. In de jaren daarna werden honderden homo’s opgepakt. In totaal werden 289 mannen vervolgd; 70 van hen werden ter dood gebracht, vele anderen werden verbannen en gefolterd.

Sinds die tijd zijn er in de volkstaal uitdrukkingen gesignaleerd waarin Utrecht in verband wordt gebracht met homoseksualiteit. Enkele voorbeelden: als bij het biljarten een bal van achter werd geraakt, zei men soms: die komt van Utrecht. In de 19de eeuw kende men het rijmpje: ,,Hoed u nu, hoed u dan,/ Hoed u voor eene Utrechtschman.” In plaats van ‘hij is homo’ zei men hij is van achter de Dom of hij is van Utrecht, terwijl de uitdrukking een Utrechtenaar draagt zijn broek achterstevoren weinig aan de verbeelding over laat.’’

Even ter verduidelijking: ik heb niks tegen homo’s of mensen uit Utrecht. We hebben goed met ze gelachen en ze hebben ons vele tips gegeven over wat we nog zeker moeten gaan doen in onze reis in Nieuw Zeeland. Na de intensieve wandeling en de toch met de ferry zijn we op zoek gegaan naar een slaapplaats om de volgende dag door te reizen naar Coromandel. Na een poos auto rijden konden we niks vinden dan alleen dure motels. We besloten om bij een motel te vragen naar een backpackers hostel. Zoals ik al eerder vermelden heeft dat vragen aan Nieuw Zeelanders altijd positief effect, en die nacht konden we voor hetzelfde backpackerstarief slapen in een veel te luxe motelkamer.

In Coromandel hebben we de Cathedral Cove bezocht. Ja wat kan ik hier over zeggen… Ook mooi, net als alles hier in Nieuw Zeeland. De middag hebben we doorgebracht door lekker te liggen op het strand. Nu was het die dag bewolkt en ongeveer 15 graden. Maar dat was geen probleem want we lagen op hot water beach, dat strand wordt door geothermische processen verwarmd. Dus je graaft een gat in de grond, laat het vol lopen met water en je hebt je eigen jacuzzi zonder bubbels. Op bepaalde plekken is het water zo warm dat je er niet eens doorheen kan lopen de tempratuur kan oplopen tot 60 graden. Ten slotte na een middag niet veel te bewegen met, jawel, een hoop Duitsers hebben we toch de kou weer getrotseerd en zijn vertrokken naar Hamilton voor de nacht.

Na een nachtje slapen in Hamilton hebben we besloten te gaan mountainbiken. Dit gingen we doen op 1 van de 5 mooiste plekken voor mountainbikers, Rotoroa. Dit was echt zo vet dat we dit zeker nog een keer gaan doen. Het was wel verschrikkelijk zwaar, en weet je wat me nog het meest tegenvalt… Dat naast lange wandelingen, klimmen en kajakken Maurice ook beter in mountainbiken is dan mij. Het enige wat mij beduidend beter af gaat is het auto rijden. Na nog een nacht slapen in Rotoroa hebben we daar ook de geothermische vlaktes bezocht. De stad doet zijn naam eer aan door de constante lucht van rotte eieren, afkomstig van de zwavel. Ook hebben we daar voor de eerste keer in ons leven een echte geiser gezien. Erg indrukwekkend.

De laatste dag voor het begin van onze stage hebben we in Hamilton doorgebracht. Een dag van de auto opruimen, wassen en een serie kijken. Dat laatste wil ik toch even graag aanraden aan de mensen thuis. De serie heet: Unsere Mütter, unsere Väter.